Hz Aişe r.a. anlatıyor:
"Bir gece Rasulullah benden izin istedi:
-- Ey Aişe, izin verirsen geceyi Rabbime ibadet ederek geçireyim.
Ben de şöyle dedim:
-- Vallahi seninle beraber olmayı çok sever ve isterim. Ancak seni sevindiren şeyi daha çok severim.
Allah Rasülü sonra kalktı, güzelce abdest aldı ve namaza durdu. Ağlıyordu. Öyle ağladı ki mübarek sakalı, elbisesi ve secde ettiği yer ıslandı.
Bu haldeyken Bilal namaza çağırmaya geldi. Ağladığını görünce hayretle sordu:
-- Ey Allah'ın Rasulü, Allah Tealâ sizin geçmiş ve gelecek günahlarınızı bağışladığı halde niçin ağlıyorsunuz?
Allah Rasulü s.a.v. şöyle buyurdu:
-- Ey Bilal, Allah'a çok şükreden bir kul olmayayım mı? Vallahi bana bu gece öyle ayetler indirildi ki onu okuyup da üzerinde tefekkür etmeyenlere yazıklar olsun!
Allah Rasulü s.a.v. sonra Âl-i İmran suresinin 190 ve 191. ayetlerini okudu:
"Şüphesiz ki göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelişinde akl-ı selim için (Allah'ın birliğini gösteren) kesin deliller vardır. Onlar ayakları üzerinde dururken, otururken, yanları üzerine yatarken (her an) Allah'ı zikrederler.
Göklerin ve yerin yaratılışı hakkında derin derin tefekkür ederler ve: 'Rabbimiz sen bunları boşuna yaratmadın. Seni tespih ederiz. Bizi cehennem azabından koru.' derler."
Ve hatırasını bu ayetle bitirir Hz. Aişe r.a...
Düşünün diyerek. İbret almak için, şükretmek için, kurtulmak için düşünün...
Beni benden çok
Ebu Zer Gifarî r.a. anlatıyor:
"Peygamber Efendimiz bir gece sabaha kadar şu ayeti tekrarlayıp durdu:
'Eğer kendilerine azap edersen şüphe yok ki onlar senin kullarındır. Şayet onları bağışlarsan aziz (kudreti ile her şeye üstün gelen), hakim (hikmetiyle her yaptığını yerli yerince yapan) olan sensin.'"
Allah Rasulü s.a.v.'ın dilinden bir gece boyu, üzerinde yürüdüğümüz toprağa tane tane dökülen Maide Suresi'nin 118. ayetidir.
Ve yayılan göklere o gece, bu gece.
Şimdi sen duyarsın Aziz ve Hakim olanı. Ben duyarım
Bağışla derim.
Rasulü'nün duası hakkı için.
Sen Aziz ve Hakimsin.
Azap etsen yeridir ama bağışla.
Şu gecenin hakkı için, o gecenin hakkı için...
O'nun seni düşündüğü kadar sen seni düşünür müsün?
O'nun beni düşündüğü kadar ben beni düşünür müyüm?
(alıntı)
